कसे भावनेने व्याप्त
आई तुझे अंतरंग
माझ्या मनात दाटले
असे विचार तरंग
तुझ्यामुळे ह्या जीवास
मिळे पाहण्यास जग
देई चैतन्य मानसी
गोड तुझा अनुराग
खल औलादीस राहे
कुठे ऋणाची जाणीव
कलेवरात टाकते
तूच वात्सल्याने जीव
माये माझे माऊली गे
ममतेचा तू सागर
हीन शिणल्या जीवास
तूच विसाव्याचे घर
तुझ्यामुळेच माऊली
बालकाचे संगोपन
मानवता उभी आहे
तग धरुनी अजून
प्रिय आईपरी कोण
साऱ्या ब्राह्मडात आहे
यावे-यावे सांगण्यास
‘मन्या’ इथे वाट पाहे!
मनोज बोबडे
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा