देव-देवतांच्या आधारे—फलज्योतीष्याचे बळ सारे|
दुकान थाटून बसले कोणी—स्वतःस श्रेष्ठत्तम जाणोनी|
गुलाम होईल ऐशा ज्ञाना—जनतेमध्ये पसरविताना|
लाज मुळी मानसी न काही—फक्त हित अपुलेच पाही|
किती आजवर केले भाकीत—वेळ ती येता बसले झाकीत|
भाकीत खोटे ठरते जेव्हा—करी सारवा-सारव तेव्हा|
भीती कशाला जनी पसरवी—स्वतःस का ते असे घसरवी|
खोटे-नाटे सांगून येथे—घरी तुंबडी भरून नेते|
मुर्ख जाणोनी जनतेला का—देत चालले सदाच धोका|
सुज्ञ येथली जनता होता—सुख-दुःखाच्या करती बाता|
त्या आधारे बसते घोकीत—श्रद्धा अपुली असते राखीत|
शब्दमय जंजाळाचे ते—जनतेवरती जाळे टाकते|
निराश इथली भोळी जनता—शरण जातसे हा हा म्हणता|
अज्ञानाची हीच परिणती—अशी घडविते सदा अवनती|
व्हा व्हा जनहो जागे आता—नको राहणे मागे आता|
कुठवर राखावे भोळेपण—स्वत्व आपुले इथे गमावून|
अस्मितेची कास धरा रे—बाणेदार हे जीणे करा रे|
कशास पोथी हवी खुळी ती—जी देते जीवनाला गळती|
आणिक त्यांचा कशास मक्ता—शोषित जाईल तुमच्या रक्ता|
सोडा त्यागा खुळेपणाशी—सप्रेमाने जगा जीवाशी|
स्थान अंध जर विश्वासाला—खरे निमंत्रण ते ऱ्हासाला|
हाती येत असे कर्माचे फळ—नसे कोणते दैवाचे बळ|
मर्यादेने सदाच वागा—विवेक राखा अखंड जागा|
नको नको ती व्यर्थ गुलामी—मानवतेला द्या ना सलामी|
कास धरा या विज्ञानाची—आणिक सुंदर शिव ज्ञानाची|
नको कोणती निर्मम आशा—डावबाज जी सुंदर भाषा|
या जपण्याशी समता प्रेमळ—विषमतेचा सारून तो मळ|
नीच कुणाशी जाणू नका रे—दूर करा जी बात फुका रे|
वैभव मग इथले ते सारे—या सगळे जण लुटावया रे|
-मनोज बोबडे (‘व्हीलचेअर’ या कवितासंग्रहा मधून)
