तूच बोललासी, संपेल हे जग।
भ्रांतीची ही धग, जन्मविली।।
भक्तांच्या अंतरी, पेरूनिया भय।
साधलीच सोय, आपली तू।।
म्हणे मंत्राजापे, तरतील भक्त।
मरेल अभक्त, विनाशात।।
असा तू त्या काळी, संवाद साधला।
काळही लोटला, अगाध हा।।
किती तकलादू, भाकीत तुझे ते।
भयाशीच नाते, होते फक्त।।
कुणी नास्तिकही, मेला ना आस्तिक।
माणसे आणिक, जिते जागे।।
किती फेकफेकी, करशील अंधा।
करावया धंदा, अध्यात्माचा।।
-मनोज बोबडे
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा