कुठवर राखावे भोळेपण?

देव-देवतांच्या आधारे—फलज्योतीष्याचे बळ सारे|

दुकान थाटून बसले कोणी—स्वतःस श्रेष्ठत्तम जाणोनी|

गुलाम होईल ऐशा ज्ञाना—जनतेमध्ये पसरविताना|

लाज मुळी मानसी न काही—फक्त हित अपुलेच पाही|   

किती आजवर केले भाकीत—वेळ ती येता बसले झाकीत|

भाकीत खोटे ठरते जेव्हा—करी सारवा-सारव तेव्हा|

भीती कशाला जनी पसरवी—स्वतःस का ते असे घसरवी|

खोटे-नाटे सांगून येथे—घरी तुंबडी भरून नेते|

मुर्ख जाणोनी जनतेला का—देत चालले सदाच धोका|

सुज्ञ येथली जनता होता—सुख-दुःखाच्या करती बाता|

त्या आधारे बसते घोकीत—श्रद्धा अपुली असते राखीत|

शब्दमय जंजाळाचे ते—जनतेवरती जाळे टाकते|

निराश इथली भोळी जनता—शरण जातसे हा हा म्हणता|

अज्ञानाची हीच परिणती—अशी घडविते सदा अवनती|

व्हा व्हा जनहो जागे आता—नको राहणे मागे आता|

कुठवर राखावे भोळेपण—स्वत्व आपुले इथे गमावून|

अस्मितेची कास धरा रे—बाणेदार हे जीणे करा रे|

कशास पोथी हवी खुळी ती—जी देते जीवनाला गळती|

आणिक त्यांचा कशास मक्ता—शोषित जाईल तुमच्या रक्ता|

सोडा त्यागा खुळेपणाशी—सप्रेमाने जगा जीवाशी|

स्थान अंध जर विश्वासाला—खरे निमंत्रण ते ऱ्हासाला|

हाती येत असे कर्माचे फळ—नसे कोणते दैवाचे बळ|

मर्यादेने सदाच वागा—विवेक राखा अखंड जागा|

नको नको ती व्यर्थ गुलामी—मानवतेला द्या ना सलामी|

कास धरा या विज्ञानाची—आणिक सुंदर शिव ज्ञानाची|

नको कोणती निर्मम आशा—डावबाज जी सुंदर भाषा|

या जपण्याशी समता प्रेमळ—विषमतेचा सारून तो मळ|

नीच कुणाशी जाणू नका रे—दूर करा जी बात फुका रे|

वैभव मग इथले ते सारे—या सगळे जण लुटावया रे|

-मनोज बोबडे (‘व्हीलचेअर’ या कवितासंग्रहा मधून)