प्रतीकात्मक 

 चांद पाहिला

चांद पाहिला ग बाई चांद पाहिला

त्या भाबड्या रुपावरी मी जीव वाहिला ll

ती चाल हळू मंद कशी मोहवी मना 

ठाव घेत मम जीवाचा येत पाहुणा 

स्वागतास मी तयाच्या छंद गाईला 

चांद पाहिला ग बाई चांद पाहिला ll

मनात कळेना हा कसा गंध वाहतो 

असाच का हो मधु प्रेम गंध राहतो 

याहो बागेतून विचारून जाईला 

चांद पाहिला ग बाई चांद पाहिला ll

आज वाटते नवे नवे हे चांदणे 

नवेपणात रंगले हे आज नांदणे 

येत कसा भाव मनातील घाईला 

चांद पाहिला ग बाई चांद पाहिला ll

 कळेना आज गात्र गात्र का वेडावले 

खास हेच त्या शशीने प्राण चोरले 

जीव गड्या आज हा माझा न राहिला 

चांद पाहिला ग बाई चांद पाहिला ll

-मनोज बोबडे

 

प्रतिकात्मक इमेज 

प्रेमाचा वाटा

 जांभळे ही लागलीत ढगाच्या जगात

 दूरच्या देशाचा बघा असा हा प्रघात 

 नको राखू अचंबा तू मनाच्या मातीत

 दूरचे म्हणून गोड करू नको घात 

 प्रेममय जगी तेच हवे हवे वाटे

 भेदभावनेच्या जागी दिसतात काटे

 प्रेम हाच देव, गुरू प्रेम भक्तिभाव

 कशास तू घेतो परलोकासाठी धाव

 जिथे सर्व काळ असे प्रेमाची ददात 

 तिथे दिव्य ठरते ती नुसतीच जात

 ओलाव्याने मातीमध्ये अंकुरतो जीव

 तसलाच प्राणमय प्रेमाचा प्रभाव

 म्हणूनिच प्रेमाचा द्या पसाभर वाटा

 मग मला हवे तसे काळजाने लुटा!

-मनोज बोबडे

 

प्रतीकात्मक छायाचित्र

स्वाभिमान !

तुझ्या लिबलिबलेल्या डोळ्यात

खोलवर दडलेलं माझं थरथरतं प्रतिबिंब .......

सारंच स्वत्व गमावलेल्या

स्वाभिमानाला ते पाहून

दुखापत का व्हावी !

तो असल्याची जाणिव नसतांनाही

प्रतिबिंबातुन दिसणारा पाहून वाटते

माझ्यासारख्याही निसत्व देहात

स्वाभिमान असतो तर .......

आता आंशिक उरल्याचा भास आहे

त्याचं सार्थक व्हायला पाहिजे !

तेव्हा फक्त एकच उरते

तुझी संमती !

एक मासोळी संपूर्ण तळयास दुषित करते

मी तीच मासोळी का व्हावं ?

ती होऊ देऊ नकोस !

तू जन्मा घातलंस

आई, आता तुच जाण्याची परवानगी दे !

तळं सुरक्षित राहींल !

-मनोज बोबडे

दुसऱ्या हृदयाची प्रतीक्षा !

शोधात

माझ्या मनाशी संवाद साधणाऱ्या
पुन्हा एका मनाच्या शोधात आहे मी
आस्तिकता नास्तिकता
या दोहोंच्या पलिकडे घेऊन जाणारं मन
जिथ असेल निर्भयता, निश्चिंतपणा, धिरच-धिर
असेल माझं हरवलेलं
गवसुन पाऱ्याप्रमाणे
निसटत जाणारं निरागस बालपण
त्या बालपणाला सावरणारे हात
मायेनं जोपासणारे
ममतेनं गोंजारणारे

जिथं नसेल कसलाही पक्षपात
नसेल जन्म, नसेल मृत्यु...
असेल एक चैतन्यमय आविष्कार प्रेमाचा!
आणि, आणि माझ्या मीपणाला
हरवून लावणारा मुक्त आनंद
निर्मळ, निराकार!
नोक तुटल्या काट्यांनी जीवन विस्कटून टाकणाऱ्या
मनाची संगत नकोय मला
नकोय ते, ज्याला सिमेची झालर पसंत आहे.

मी त्या मनाच्या शोधात आहे,
जे मला मिळवून देईल माझं असलेलं साम्राज्य,
जे देईल मुक्तपणाचं असिम प्रेम
जे माझं होऊन राहिल नित्यासाठी,
  त्या मनाच्या शोधात आहे मी !

तुम्हा कुणाला गवसेल तर, सांगा मला...

माझा पत्ता...
निष्क्रिय देहाच्या छातीत
सळायला लागलेलं गाव आहे मनाचं,
तेच ते!

-मनोज बोबडे

वर्षा ऋतू पर हिन्दी बालकविता

 

प्रतीकात्मक इमेज

वर्षा ऋतू

वर्षा ऋतू आया है

बारीश ने गीत गाया है

नभ के आंगण मे देखो

काली काली छाया है

चल राजू चल पिंटू चल

भिगते है पानी मे चल

बोट बनाते कागज की

और रेती के बंगले चल

चल बारीश से बात करे

दिनभर सारी रात करे

इस  झुलसाती गर्मी पर 

पानी का आघात करे

इस वर्षा के आने से

धरती के भिग जाने से

जंगल बन जाते है हरे

पानी को आजमाने से

-मनोज बोबडे